Polski Pakt Plastikowy na rzecz skutecznego i powszechnego recyklingu mechanicznego. Opublikowano „Klasyfikację opakowań nadających się do recyklingu”[1] – dokument, który zakończy wątpliwości w zakresie poprawnej interpretacji pojęć.
W świecie idealnym wszystkie opakowania byłyby przetwarzane na produkty które można wykorzystać powtórnie. W rzeczywistości jednak na to, na ile opakowanie nadaje się do recyklingu, wpływa mnóstwo czynników: materiał, wielkość, konstrukcja, etykiety, ale też możliwość prowadzenia skutecznej zbiórki i sortowania odpadów na danym terenie. W gąszczu tej wiedzy producentom opakowań pomagają poruszać się wytyczne i certyfikaty wyspecjalizowanych organizacji.
Pojemniki z tworzyw sztucznych wygrywają ze swymi drewnianymi i metalowymi odpowiednikami na wielu polach. Mają znacznie mniejszą masę oraz większą odporność mechaniczną i chemiczną, są estetyczne i łatwe w czyszczeniu, świetnie znoszą nawet najtrudniejsze warunki atmosferyczne. W dodatku – co dzisiaj szczególnie istotne – są ekologiczne; wykonywane z wysokiej jakości tworzyw (najczęściej z polietylenu wysokiej gęstości, z polipropylenu lub kopolimeru polietylenowo-polipropylenowego), takie pojemniki są w stanie wytrzymać nawet kilkuletnie intensywne użytkowanie, a po zakończeniu cyklu życia i przetworzeniu w granulat trafić ponownie do obiegu jako składnik nowego produktu.
To, ile odpadów uda się przetworzyć zamiast wywieźć do spalarni lub na wysypisko zależy od tego, jak skutecznie każdy z nas segreguje zużyte opakowania. Z kolei codzienna segregacja zależy w dużym stopniu od informacji, którą możemy znaleźć na opakowaniu.